Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy to fenomen na skalę światową. W kraju, który nie miał tradycji w zakresie wielkich akcji charytatywnych, udało się stworzyć coś naprawdę wspaniałego i wyjątkowego. I niezależnie od fali hejtu, jaka się wylewa pod adresem Jurka Owsiaka, prawdą obiektywną jest, że WOŚP zmienił oblicze polskiej pediatrii. Kropka.
Dzisiaj kolejny finał WOŚP. Już dwudziesty dziewiąty. Po raz kolejny wsparłam i wspierać będę, dopóki będą grać. Czyli do końca świata i jeden dzień dłużej. Bo dobro wraca. Ja wiem, że dzięki sprzętom zakupionym przez Fundację wiele dzieci w ogóle może być leczone. Moja córka, kiedy trafiła do szpitala – a miała dopiero dwa tygodnie – dzięki „oserduszkowanej” pompie mogła przyjąć kroplówkę w sposób bezpieczny. Choć minęło tyle lat, ja wciąż to pamiętam. Wszelka dyskusja na temat tego, czy te zakupy są potrzebne i czy nie dałoby się tego jakoś inaczej… – uważam, że jest bezsensowna. Dzięki Orkiestrze na oddziałach pojawił się sprzęt nowoczesny i to taki, na które szpitale by sobie nie mogły pozwolić w ramach finansowania bieżącej działalności.
Ale kiedy mówię o fenomenie WOŚP, to przychodzi mi na myśl przede wszystkim wspaniała ludzka solidarność. To, że jeden człowiek skupił wokół siebie rzeszę dobrych ludzi, a oni pociągnęli za sobą następnych… Wszyscy – no, prawie wszyscy… – wspieramy zbiórkę, licytujemy, udostępniamy… Tego się nie da kupić za pieniądze. Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy – poza pewnymi wyjątkami, które pominę milczeniem – budzi w nas najszlachetniejsze uczucia i uczynki. I to jest piękne! Przy każdym finale czuję tę więź z innymi wspierającymi. I czuję się dumna z tego, że jestem Polką i uczestniczę w tak pięknym dziele. Dobro wraca, a pomaganie jest fajne (o czym już pisałam dwa tygodnie temu).
To oczywiście tylko moje osobiste zdanie i stanowisko. Jeśli Wasze odczucia związane z Wielką Orkiestrą Świątecznej Pomocy są inne, proszę uszanujcie moje zdanie, a uszanuję Wasze. Moim zdaniem dobro jest obiektywnie dobrem i to na tym powinniśmy się skupiać.